In vergelijking met de andere kuststroken in Bretagne is deze vrij 'braaf', toch heeft ze iets bijzonders. De rotskust is begroeid met mos, bloemen, kruiden en gras. Dit zorgt voor een prachtige kleurencombinatie met de zee als achtergrond. De panorama's zijn verschillend en prachtig.
Er is ook een vogeleiland tegen de kust gelegen en op Cap Fréhel kan je opgaan in de geluiden van de natuur. De imposante Cap Fréhel, aan de Côte d’Emeraude, markeert de oostgrens van de Côtes d’Armor.
De stranden langs de kust bieden met de roze kalkstenen kliffen en de winderige heidevelden een indrukwekkend landschap. De heide velden met gaspeldoorn lijken tot in het oneindige door te lopen,de steile kliffen rijzen verticaal op uit de zee en bereiken hoogten van 70 m.
Zeevogels als noordse stormvogels, drieteenmeeuwen, aalscholvers, zeezwaluwen, scholeksters nestelen in de veilige holtes in de kliffen en op de naburige eilandjes.
In het centrum staat de Tour de l'Horloge, een 15de eeuwse klokkentoren vanwaar je een prachtig panorama over de stad krijg, tenminste als je de vele treden naar boven stapt.
Wat verder in de stad vind je ook prachtige vakwerkhuizen in combinatie met kasseiwegen en eveneens in het centrum is er de abdij met binnenhof en pandgang. Er is ook nog een citadel en op de vestingswallen is een Engelse tuin die ook een prachtig uitzicht biedt.
De stad ligt op een plateau boven de rivier de Rance. De plaats van het huidige Dinan was al bewoond in de oudheid. De geschiedenis van de stad is bekend sinds de negende eeuw . Dinan was toen een kleine marktstad, waar een benedictijner klooster werd gevestigd.
In de 13e eeuw werden de stadswallen opgericht. Tijdens de Bretonse opvolgingsoorlog in 1357 werd de stad met succes verdedigd tegen de Engelse troepen door Bertrand du Guesclin. In 1364 nam hertog JeanIV van Bretagne de macht over. In de 15e eeuw kwam Dinan samen met de andere Bretonse steden bij Frankrijk.
Vanaf de 17e eeuw begonnen de versterkingen minder belangrijk te worden en werden ze slecht onderhouden. In 1907 richtte een brand veel schade aan in de stad. In augustus 1944 werd de stad gebombardeerd, na de oorlog werd het oude centrum gerestaureerd.
Het oude centrum van de stad is omgeven door een middeleeuwse stadsmuur met poorten. Nabij de Porte Saint-Louis ligt het kasteel met een 34 meter hoge dojon.
Dit is één van de mooiste uitzichtspunten van de Côtes d'Armor, vooral bij vloed met een prachtig zicht op Île de Bréhat. Op deze plaats vind je reeds de roze granietrotsen terug.
Je waant zich als op een andere planeet. Dat is de zachtste omschrijving van deze indrukwekkende roze granietkust van Ploumanach. Grote rotsblokken die als het ware op elkaar gestapeld werden door de zee. Er is een wandelpad (Sentier des Douaniers) die je veilig doorheen deze indrukwekkende natuur loodst.
Ploumanach is de ware bakermat van Perros-Guirec.
Deze naam heeft verschillende wijzigingen in de loop van de eeuwen ondergaan en men zou, door zijn eerste lettergreep "plou" kunnen geloven dat zij eerst een volwaardige stad was. Niets is minder waar: Ploumanach verkreeg nooit het statuut van stad. Het gaat in werkelijkheid om een vervorming van Poul-Manac' h, die "het moeras van de monnik" betekent. Volgens de legende, Guirec, ontscheepte in de 5de eeuw er een monnik uit Wales, om er een gemeenschap te stichten. Maar voor zijn komst, werd dit gebied reeds door mensen bewoond die stenen sneden, polijsten en met ijzer werkten. Sporen zijn gevonden in de vorm van bijlen in steen en in brons, lansen van ijzer en munten van goud gelaten.
Traou-Perros zou de oprichtingsplaats van een klooster geweest zijn, dat waarschijnlijk bij de Normandische invasies werd vernietigd, weer opgebouwt op dezelfde plaats en dan vervolgens definitief in de 12 eeuw verdwijnt. Tot dan was Ploumanach een bloeiende stad geworden waarvan de haven de ontwikkeling van handel had gewaarborgd. Perros werd geleidelijk rivaal van Ploumanach dank zij de bouw van zijn eigen haveninstallaties en zijn benoemng als stad vanaf de 12 eeuw.
Opmerkelijk is een klein monument "oratoire van Saint-Guirec". Dit gebouw, dat op een hoop van rotsen werd gebouwd, door de stromen van vloed overspoeld, vindt zijn oorsprong in de 12 eeuw. Het werd bezocht door de vrouwen van de zeelieden die er kwamen vragen voor de terugkeer van hun echtgenoten, maar ook net zoveel door de jonge meisjes. Een legende zei immers dat als zij erin slaagden een naald in de neus van de heilige te steken , zij binnen het jaar zouden getrouwd zijn. Dit geloof had zo het standbeeld van Saint-Guirec beschadigd, dat in het hout werd gebeeldhouwd, dat de parochie het tenslotte door een kopie in graniet had vervangen.
